Martin | 1 januari, 2012 |
Tja, en dan zitten we nu met een probleem… Vandaag heb ik een paar keer in verrukking uitgeroepen dat met geen pen te beschrijven is hoe mooi ik het vond en hoe geweldig deze eerste dag van het jaar was en nu zit ik voor de opgave om het toch te gaan beschrijven…
Het opstaan, vertrek van het hotel etcetera zal ik jullie besparen, dat ging allemaal op een tempo alsof we veel te laat naar bed waren gegaan, wat natuurlijk ook zo was. Tijdens reizen, zeker in de winter, liggen wij redelijk vroeg te bedde en dan is zo’n jaarwisseling best verstorend.
Gisterenavond moest ik dan ook met een glimlach aan een strip van Hein de Kort denken; twee ouderen die elkaar eens aan kijken en zeggen “zullen we de klok maar een uur vooruit zetten, dan kunnen we naar bed”.
Desalniettemin hebben we een prima oud en nieuw gehad in Pamplona, heerlijk uit eten geweest, erg prettig hotel en een parkeergarage voor de auto, wat bij nader inzien toch wel lekkerder slapen was zo nabij het centrum van de stad.
Na een snelle controle van de weerberichten leek het moment wel daar om de Pyreneeën in te rijden en eens te zien wat de Franse zijde ons kon bieden. Via leuke kleine binnenwegen reden we vanaf Pamplona over de N-135 richting Franse grens die we in Arneguy over gingen.
Vervolgens ging het over de D-933 verder tot aan Saint Jean Pied de Port. Vanaf daar liet Liz me een stukje west rijden over op zich best leuke smalle weggetjes tot het opeens onverhard werd en steiler en steiler de bergen in ging. In ongeveer drie kilometer zijn we van een hoogte van 300 meter tot 750 meter gestegen en vervolgens slingerde het paadje zich langs en over bergkammen tot een hoogte van 960 meter.
Allemaal niet zo bizar hoog zul je denken, maar als de wanden zo steil zijn zit je wel steeds de diepte in te koekeloeren hè… Hoogtevrees ken ik niet maar vandaag heb ik toch een onbestemde kriebel mogen ervaren die ik voor het gemak maar hieronder schaar.
Maar mensen kinderen, wat een route, wat een uitzichten, wat een fantastisch begin van het jaar. En wat een verrassing dat de Franse Pyreneeën zulke geweldige ervaringen voor ons in petto hadden na twee weken onafgebroken regen in deze regio.
Overigens wel lekker dat het droog was, want in regen hadden we deze route niet durven doen.
Na deze route waren we beiden in algehele halleluja stemming wat nog eens versterkt werd door de goed geluimde Franse bevolking. Bij het tolpoortje werd het Bonne Annee enthousiast met een lach beantwoord, wandelaars die een hand op staken, een gebogen oude man in een piepklein dorpje die even stil staat en glimlacht bij ons voorbij rijden…
We spelen Franse muziek, het zonnetje schijnt lekker en de auto snort er lustig op los over de wegen die ons tot Saint Jean de Luz brengen. We maken ons kampement te midden van een aantal zuidwaarts trekkende Nederlanders op een camping aldaar en beraden ons op de dag van morgen. We zitten nog vlak bij de Spaanse grens, dus doen morgen nog even snel een boodschap over de grens en trekken dan richting Bordeaux waar we voor overmorgen weer een roadbook gereed hebben liggen.
Wat kan het leven toch heerlijk zijn, Vive la Fete!
