Martin | 5 januari, 2011 |
Vanochtend begon de dag met administratieve handelingen.
Telefoontje naar de verzekeringsmaatschappij om ons er zeker van te stellen dat we hier niets meer hoeven te achterhalen en/of regelen zodat we een ‘hadden we maar’ moment thuis voorkomen.
Tevens met diverse politie medewerkers aan de telefoon gezeten om iets van een rapport los te peuteren. Alle lof voor de politie hier, ofschoon het even duurde voor alles bij elkaar gezocht was, ontvingen we toch redelijk snel een compleet ongeval rapport.
Voor Unive was dit rapport voldoende om de zaak af te handelen, we konden de auto bij een (Nederlandse) garage naar keuze ter reparatie aanbieden.
Da’s nog eens een prettige boodschap om weer goede zin terug te krijgen.
En zo gingen we dus omstreeks 10 uur weer op pad naar Helsinki, slechts een 180 km van Koirakivi.
Om 4 uur bereikten we Helsinki. De weg was prima, het verkeer niet druk, geen sneeuwval of andere belemmeringen… Behalve dan onze Defender die op geheel eigen wijze een ochtend humeur ten toon spreidde dat wij nog niet eerder mee gemaakt hadden. De details van alle nukken zullen we voor ons houden, maar het maakte ons wel iets duidelijk. De auto was niet toe aan nog een veldbeproeving, maar aan de nodige technische aandacht die hij verdiende.
Laten we wel zijn; als wij op reis gaan is de auto in top conditie. Anders gaan we niet.
We stonden voor een lastig besluit en hebben het behoud van de auto zwaar laten wegen.
In Helsinki aangekomen zijn we eerst even langs het kantoor gereden van Finnlines, even zien voor wanneer er tickets te regelen waren.
De juffrouw achter het loket wist ons te vertellen dat we nog een half uurtje hadden om met de veerboot die al aan het laden was mee te gaan.
En daar zitten we dan, op het moment van schrijven van deze posting ergens op de Oostzee, onderweg naar Travemünde, noord-Duitsland, waar we morgenavond aan hopen te komen. Bij het verlaten van de Finse golf dachten we wel van het intense gebeuk van de ijsschotsen op de scheepsromp af te zijn, maar nu op de Oostzee een stevige bries opgestoken is met bijbehorende golfslag, vliegt buiten het ijs om je oren.
Jammer hoor dat we de handdoek in de ring moesten gooien.
Wel zal het ons benieuwen hoeveel tijd er over heen zal gaan voor we toch nog even een week Polen op gaan zoeken, al was het maar omdat we het niet uit kunnen staan.
