Martin | 30 december, 2011 |
Tijdens een Reis heb je topdagen, dagen die je niet mee had willen maken, leuke spontane dagen en dagen waarvan je echt niet weet wat je er van moet vinden. Vandaag is een dag uit de laatste categorie, zonder twijfel.
Vol verwachting verlieten we vanochtend de camping, Liz had de avond er voor een hoeveelheid paadjes gevonden niet ver van de camping waar we een week plezier mee konden hebben. Op de weg er naar toe reden we langs een prachtig oud gebouwencomplex, dat een militaire academie bleek te zijn. En nog ging er geen lampje branden…
Al snel kwamen we aan bij het gebied waar we het eerste deel van de dag naar hartelust zouden gaan greenlanen en inderdaad, afgesloten met een indrukwekkende dubbele rij prikkeldraad. Militair oefenterrein, begrepen we eindelijk.
We besloten het pad langs het prikkeldraad te volgen, alles waar een begin aan zit heeft ook een einde. Laat dit nou net een flink terrein zijn, na 35 kilometer hadden we pas de hoek van het terrein bereikt! Opmerkelijk genoeg vond men de heuveltop waar voorheen de doorgaande weg liep wel een mooie plek voor een radarpost, geen doorgaande weg meer dus.
We konden dus terug naar Castejon de Valdejasa, waarmee we dus helaas ook het geweldige greenlane gebied achter ons lieten. Niks te klagen hoor, want gedurende de gehele jacht langs het prikkeldraad hebben we constant onverharde paden gereden, alleen waren ze aan de andere kant van het hek spannender. Zelfs het gras leek er groener…
Deel twee van vandaag; de verwachtingen waren hoog gespannen en dat terwijl de verwachting de moeder van de teleurstelling is.
Het natuurpark “Bardenas Reales”, de uiterst imposante omgeving die als decor heeft gediend voor sommige van de spaghetti westerns zou het hoogte punt van de dag gaan vormen.
Je kent ze wel, de enorm grote rotsplateaus die uit de woestijnvlakte verrijzen. Al snel hadden we de eerste en grootste bereikt van het zuidelijke deel, compleet met weg naar boven en een instructie voor toeristen vooral niet buiten de aangegeven paden te komen, de natuur te respecteren en geen mineralen etc mee te nemen. Dat beloofde wat!
Een tweebaans grindweg voerde ons naar boven, langs het voormalige klooster dat helaas tegenwoordig dienst doet als steunzender station voor mobiele telefonie etcetera. Je hebt er wel erg goede ontvangst, dat wel.
Boven op het rotsplateau aangekomen wachtte ons een verrassing. De lokale boeren hadden ontdekt dat de mineraalrijke bodem erg vruchtbaar was, het gehele rotsplateau was dus eigenlijk een grote akker geworden.
De rand van het plateau waarlangs het weggetje ons voerde was dermate voorzien van begroeiing dat er van adembenemende uitzichten eigenlijk nauwelijks sprake was. Jammer, want we zaten toch 270 meter hoger dan de vlakte onder ons. Nou ja, we hebben wel lekker gereden, al misten we het ooooohhhh gevoel.
Tijdens de afdaling hebben we wel degelijk wat van het hoogst opmerkelijke terrein mee gekregen, diepe droogte-scheuren in de aarde sierden het landschap om ons heen en soms ook het wegdek. Het is heel vreemd om te zien hoe de invloed van water en zon dit landschap op brute wijze vormt.
Eenmaal beneden zouden we in een semi-woestijnvlakte moeten zijn volgens de boeken, ware het niet dat de agrariërs daar een stokje voor hebben gestoken. Enorme rijdende sproei installaties hebben van de dorre vlakte een groene zee gemaakt, met op de achtergrond vreemd ogende rotsformaties die zeker niet don denken aan de films uit mijn jeugd.
Morgen geven we het een tweede kans en rijden we het noordelijke gebied van de Bardenas in, eens zien of daar meer te beleven is.
Rare dag met een heel ander verloop dan we dachten, maar toch met een vol gevoel besluiten we deze dag op de volledig verlaten camping Bardenas te Villefranca.
