Martin | 29 december, 2011 |
Vanochtend zijn we bijtijds vertrokken dank zij de onderhoudsman van de camping. De campingbaas kwam niet opdagen op de afgesproken tijd (Spanje, je moet er van houden) en de onderhoudsman vond het een beetje gênant worden.
Na een paar telefoontjes van hem aan zijn baas konden we onze financiële verplichting bij hem voldoen en hoewel de man in mijn ogen best te vertrouwen was stond hij er op om van de achterkant van een gevonden enveloppe een waarachtige factuur te maken, compleet met stempels en handtekening etcetera. We zullen hem goed bewaren…
Na vertrek van de camping hebben we het eerste stuk op doorgaande wegen doorgebracht tot we iets onder Garaballa een paar uiterst veelbelovende paadjes zagen die we echt niet voorbij konden rijden. Het eerste paadje stopte aan de rand van een brede kloof, hoewel het op de kaart wel door liep. Wij waren unaniem in het besluit en vertrouwden onze terreinwaarneming; het pad was er niet dus we gingen terug. Een stukje verder liep een pad dat er iets gebruikter uit zag, echter ook dit pad stopte prompt aan de rand van de kloof.
De derde poging leek goed te gaan, een prachtig paadje leidde ons tot onderin de kloof waar we slechts een beek over moesten steken om op het pad aan de andere zijde van de kloof te komen.
Waar de kaart een doorsteek aan gaf heb ik eens op karakteristieke wijze met m’n handen in mijn zakken staan kijken. Breed was de beek niet en hoewel hij erg zijn best deed om er imposant uit te zien met stroomversnellinkjes en al, baarde dat me de minste zorgen. Het was meer het feit dat de beek anderhalve meter lager lag dan de steile rotsige oevers dat me heeft doen besluiten na nog 100 meter stroom op- en afwaarts te lopen om ook hier de auto maar te keren en terug te rijden.
Nog steeds met een lach op onze gezichten want wat is de omgeving hier fantastisch mooi zeg…
Net boven Garaballa vonden we een ander pad dat werkelijk prachtig was, een pracht-greenlane. Voor ons wil dat zeggen dat een pad soms moeilijk te vinden is, dus niet veel bereden en waarbij de nauwkeurigheid van onze navigatie apparatuur werkelijk tot zijn recht komt.
Na een kilometer of twee manoeuvreren door het gemengde terrein (rots en bos) bleek het pad toen we het eindelijk weer gevonden hadden dermate smal te worden dat de Defender er met geen mogelijkheid meer kon rijden.
We gaven ons gewonnen, het pad heeft het Landreiziger-predicaat “wandelpad” gekregen. Deze keer hoefden we gelukkig niet helemaal terug en konden een shortcut naar Landete nemen. Inderdaad, al de hele ochtend plezier aan het maken en hemelsbreed nauwelijks enige kilometer gemaakt.
Wij doen het er voor!
Tot aan het dorpje Vallanca hebben we een mooie mix van onverharde en verharde wegen gereden tot we tot de conclusie kwamen dat we eigenlijk ook wel wat kilometers moeten maken. Je zou het bijna vergeten hier in het grensgebied van València en Aragón.
Liz wist een shortcut -waarmee we achteraf bezien een krappe 750 meter konden besparen- en al snel stond ik op de welbekende karakteristieke wijze naar beneden te kijken waar de weg liep.
Een rotspaadje met slechts drie haarspeldjes, in lage gearing met soms twee banden op de zorgvuldig gestapelde rotsblokken-rand van het pad. Het knarsende geluid van de blokken zal ik niet snel vergeten. Achteraf bezien? Man, wat was dat gaaf. En we kunnen het ook achteraf bezien want Liz had uiteraard ernstige behoefte buiten de auto te gaan staan filmen.
Afijn, we waren aangekomen op de N-420 en hebben de cruise control pas bij Zaragoza weer uit gezet. Het is ons onderweg wel heel duidelijk geworden dat we morgen verder op ontdekking gaan in de provincie Aragón voordat we verder noord trekken. Het weer verderop is sowieso niet om over naar huis te schrijven en hoewel het hier de hele dag best erg hard gewaaid heeft is het wel droog. En had ik al gemeld dat Aragón een provincie is met geweldige greenlane mogelijkheden?
Zet het vooral in jullie to-do lijstje, het is echt een aanrader…
