Martin | 28 december, 2011 |
De reis is weer hervat! Vanochtend heeft Paula nog een overheerlijk ontbijt voor ons gemaakt met vers afgebakken broodjes en een gekookt eitje, compleet met verse jus d’ orange. We zullen haar goede zorgen nog gaan missen de komende dagen, dat is een ding dat zeker is. Dat gaat trouwens ook op voor de diners, we zijn de afgelopen dagen flink ‘aangesterkt’…
Na afscheid genomen te hebben van het gezelschap was het slechts nog even langs de receptie om me nog even het financiële aspect van het verblijf op deze camping af te handelen en we konden op weg.
Het eerste stuk hebben we -voor ons doen- even flink wat kilometers gemaakt tot ongeveer 40 kilometer ten noorden van Murcia. Langer hielden we de snelweg niet vol en hebben een aantal kleine doorgaande wegen gereden, verhard en onverhard. De onverharde paden konden ons maar matig bekoren aangezien ze meest tussen de lege akkers en kale wijngaarden liepen met slechts hier en daar een leuk stukje bos. Op een gegeven moment kwamen we op een plateau dat de naam plateau wel heel erg letterlijk op vat. Ernstig plat à la Flevoland bedoelen we dus hè.
De wegen kaarsrecht en vlak en terwijl ik me af zat te vragen of het mogelijk nog saaier kon ging Liz dwaas zitten grijnzen; ‘ik heb een verrassing’ klonk het en daar moest ik het maar mee doen.
Nou had ik toch niets te doen met de cruise control aan op een kaarsrechte weg, dus ben ik maar eens aan het raden gegaan. Laat ik nu 500 meter voor de verrassing zichzelf aan diende het raden zeg… Een haarspeldbocht. Jazeker, midden in het Spaanse Flevoland zag de kaart eruit alsof er een balorig kind op de kaart had zitten krassen, het zag opeens melaats van de haarspeldbochten terwijl er door de voorruit alleen maar platte akkers te zien waren.
En toen stonden we plotseling aan de rand van een reusachtige kloof van tweehonderd meter diep waar de Rio Jucar doorheen stroomt. Uiteraard zijn wij afgedaald in deze kloof, het was tenslotte de mooiste manier om aan de andere kant te komen waar onze weg zich vervolgde.
Eenmaal beneden aangekomen bij het dorpje Jorquera wat verbazend genoeg tegen de 60 graden steile rotswand aangebouwd is, bleek tot onze verrassing de rotswand zo hier en daar een raam te bevatten met gordijntjes.
De zachte gipslagen in het gesteente waren door de bewoners tot kamers en zelfs complete huizen gemaakt, nog niet eerder hadden we zoiets wonderlijks gezien. Nieuwsgierig geworden zijn we zo’n 25 kilometer dieper de kloof in gereden voorbij Alcala del Jucar totdat een waterkracht centrale onze weg versperde. Gelukkig was er wel een smal bruggetje en een bergpaadje dat ons terug naar boven voerde. En daar stonden we dan weer, naar dezelfde overkant te kijken…
Yep, we waren dus nog steeds niet voorbij de kloof. Via een andere weg zijn we dus weer de kloof afgedaald, weer door Alcala del Jucar, en dit maal via een andere weg naar boven. Inmiddels was het de hoogste tijd om over de nacht na te gaan denken en zijn we na het verlaten van de kloof naar Villargordo del Cabriel gereden waar onze camping app Alan Rogers ons een camping wist te wijzen die open zou moeten zijn
Klopt, de camping was open, alleen was er geen mens te bekennen behalve een Engels stel met een camper die ook maar gewoon waren gaan staan. Tijdens het bereiden van het diner kwam dan toch eens de eigenaar van de op zich prachtige camping aan het Embalse de Contreras kijken en mededelen dat hij het echt niet meer op kon brengen om ons helemaal in te gaan schrijven enzo, dat moest toch echt manana maar gebeuren.
Maar natuurlijk beste man, we raken er al aardig aan gewend…
