Martin | 3 januari, 2011 |
Vanochtend vol goede moed op pad gegaan, we waren Ivalo nog niet uit en reden het bos al in over een fraaie weg door het heuvelachtige bosgebied rond de stad.
De weg werd smaller en ging over in een breed sneeuwscootertrack. Dat deel ging prima, het fijne van sneeuw scooters is dat ze de sneeuw mooi vast aan rijden. De track werd echter smaller en smaller tot in principe de auto er eigenlijk niet meer op paste.
Het vervelende van sneeuwscooters is dat ze de sneeuw zo vast rijden.
De sneeuw naast het track is namelijk zonder draagkracht waardoor steeds een zijde van de auto weg zakt en niet mee wil. Nog veel vervelender is dat dit soort bospaden in Finland meestal voorzien zijn van watergoten aan weerszijden, je weet dus dat als je van het pad raakt, je wel even bezig bent om ‘m er weer op te krijgen.
Maar goed, dat vinden we leuk om te doen, dus na in ruim 2 uur tijd ongeveer 10 kilometer gereden te hebben en de auto tot 6 keer toe weer terug gezet te hebben op het pad, waren we pas bij zinnen gekomen. We waren nog niet op een vijfde van de route en het werd alleen zwaarder met een sneeuwdek van inmiddels 40 cm dik.
We vonden een plekje waar ruimte genoeg was om te keren en volgden ons eigen spoor gedeeltelijk terug. Halverwege de terugweg konden we namelijk een zijweg nemen die rechstreeks naar een dorpje ten zuiden van Ivalo. 2 Kilometer zuidelijker om precies te zijn.
Het plan werd opgeworpen om een stuk verder naar het zuiden de bossen eens te gaan bekijken, wellicht dat deze beter begaanbaar waren. Genietend van het wonderschone uitzicht -Finland heeft een erg hoog kerstkaartgehalte als er sneeuw ligt- hebben we een flinke afstand afgelegd over de hoofdweg, om bij menig toegangsweg aan een bosrand teleurgesteld te worden.
Niet begaanbaar, de bossen waren deze maanden door de natuur voorbestemd voor de sneeuwscooterrijders. Zo reden we door tot voorbij Sodankylä.
Het was inmiddels al een eind in de middag, de schemer was net voorbij eigenlijk. Voor Nederlandse begrippen was het doodstil op de weg, echter voor Finse begrippen begon het druk te worden. Lastig, op die lange uitgestrekte wegen. Je kunt je nog zo veel licht op je auto hebben, als er een tegenligger aan komt doe je je groot licht uit en zit je echt even in een zwart gat te turen. Het enige dat je goed ziet is de 30 meter voor je, in het schijnsel van de normale koplampen.
Met stomme verbazing zagen we plotsklaps een rendier voor de auto langs schieten. Een fractie van een seconde dacht ik waarachtig nog op tijd tot stilstand te komen -met een tegenligger in aantocht denk je niet eens aan uitwijken- maar helaas. We raakten het volgroeide rendier met de rechterwing vol in de flank.
Een achterop komende auto stopte direct en voor wij bij het dier aangekomen waren had een welgemikte hamerslag het dier al uit het lijden verlost.
Een taxi chauffeur die ook even gestopt was belde onze naam en kenteken door en in nog geen 5 minuten stopte een politieauto langszij. Het rijbewijs nummer werd genoteerd, even alcohol controle, banden werden bekeken en de schade opgenomen. De agent vertelde dat de eigenaar van een rendierkudde een verzekering moet hebben voor dit soort gevallen en dat het voorval nu geregistreerd was.
And have a nice day! En weg was hij.
Fijne dag verder?
We hebben zojuist een dier doodgereden en de rechtervoorzijde van de auto is 15 cm naar achter verplaatst.
Neen, wij hadden geen fijne dag verder. Wel zijn we verder gereden, als ik na dit voorval stopte voor vandaag zou ik morgen als een shakin’ stevens achter het stuur zitten.
Tot Oulu hebben we het gebracht, de eerstvolgende stad met een garage die met Land Rovers om weet te gaan.
Een en ander moet eerst weer gangbaar gemaakt worden, zoals bijvoorbeeld de rechterkoplamp die nu denkt dat hij een bermlamp is en het naargeestige geluid bij het maken van linkerbochten staat me ook helemaal niet aan. Het is het binnenspatbord weten we, maar weten wat het is maakt het niet minder.
Volgens de uiterst behulpzame man van Unive die ene beetje van onze reactie terugdeinsde toen hij over transport naar NL begon, mag de garage hier tot 500 euro besteden om de boel weer gangbaar te maken. Dat lijkt me voor nu wel haalbaar, dan zetten we ‘m na de vakantie wel direct bij Knook neer.
Stelregel bij ons is ‘samen uit, samen thuis’. Die auto waar wij zo gek op zijn gaan we dus echt zelf thuis brengen.
Hoe de reis nu verder velopen zal en wat voor gevolgen dit heeft?
Geen idee, daar denken wij in licht geemotioneerde toestand niet over na. Morgen eerst maar eens afwachten wat de garagist er van zegt als hij er naar gekeken heeft, dan kunnen we pas de balans opmaken…
