Martin | 3 augustus, 2010 |
Verder het bos in dan onze kampeerplek ging niet, in de vroege ochtend dus weer terug via dezelfde weg als wij omhoog gereden waren.
Via weg 33 tot Minnesund, vanaf weg 177 vonden we bij Samelaka een fantastisch mooi paadje dat ettelijke kilometers aan hield. Het paadje was slechts in gebruik door de paardenmeiden van een naburige manege, ze zullen wel opgekeken hebben van de bandensporen, het was nou niet echt op een Defender bemeten. Bij Jønsjøen verlieten we het hier eindigende pad.
Iets verderop bij Nybakk vonden we alweer een prachtige route voor slechts 20 NOK. Het bleek iedere kroon waard te zijn, heerlijk onverhard weggetje.
Bij Slåstad ging het weer omhoog, de berg over tot Brandval.
In een laatste poging wat Noorse elanden te kunnen zien -het werd toch een principekwestie onderdehand- zijn we terug gereden naar Finnskogane.
We kwamen terecht op een camping, met de passende naam ‘Finnskogane camping’. Een absoluut dieptepunt in deze reis, veel verschrikkelijker hebben we ze nog niet meegemaakt. Vol verbazing hebben we van het ‘white trash trailer park’ enige foto’s lopen maken van de caravan omvattende timmerbouwwerken, in Noorwegen geheten spijkertenten.
’s Avonds zijn we de omgeving rond het meer in gereden wat werkelijk adembenemend mooi was. En om de zoektocht compleet te maken troffen we daar dan ook eindelijk… een moeder eland met haar jong. Uiteraard binnen een seconde weer in het bos verdwenen, voor je beseft wat je ziet is het al weer weg.
