Martin | 18 augustus, 2014 | Reizen, Zomerreis 2014 IJsland
Bedachtzaam bestuderen we de kaart na al even bijna met onze neuzen tegen het glas gedrukt te hebben gestaan. We wisten natuurlijk al donders goed wat het ging worden, maar toch nog maar even de ogen langs de andere opties laten dwalen.
De kaarten werden na luttele minuten dichtgeklapt; “Chocolate, chocolate, carrot and one applepie, three coffee and one tea” klonk het resoluut aan het tafeltje in de o zo pittoreske lunchroom die geheel in huiselijke huiskamerstijl was ingericht. Terwijl we op onze bestelling wachten kijken we naar buiten waar de twee Defenders op de kade geparkeerd staan. Het is een mooie aanblik, die twee met drie weken IJsland besmeurde auto’s.
We smulden van onze taartjes, dronken de kopjes leeg en gingen weer op pad. Dat was de eerste stop van vandaag in het dorpje Hoefn.
Toen we het gletschermeer Joekulsarlon in zicht kregen viel de mond toch wel even van verbazing open. Enorme ijsbergen dobberden in een rustig tempo richting oceaan, af en toe tegen elkaar opbotsend als er eentje voor wilde dringen. Een heel vreemde gewaarwording om zulke grote brokken gletscherijs langzaam te zien wegkwijnen tot ze door de branding definitief verzwolgen werden. Slechts de echt grote jongens hielden stand in het zoute zeewater en dreven uit zicht de wijde wereld in.
We stonden nog even te dubben of we ons in de mensenmenigte wilden mengen en met een rubber bootje of een amfibievoertuig het water op wilden, maar -zo was onze beredenering- je bent er maar 1 keer en dan moet je het waarnemen ook. Een kaartje gekocht dus en de rij in, tussen de ook hier weer in ruime mate vertegenwoordigde italiaanse en franse toeristen. Het was een bijzondere ervaring om tussen die enorme massa’s ijs van zo’n 1000 jaar oud door te varen. Vanwege een vulkaaneruptie die gisteren onder het gletscherijs heeft plaats gevonden waren er ruimschoots ijsbergen voorhanden om te bewonderen die overigens in het warme zonnetje vandaag het knap benauwd hadden. Mooi dat we hierdoor ook nog getuige waren van het omrollen van een dergelijke klomp ijs, heel apart om zo’n rustig voortbewegende massa opeens zich om te zien draaien.
Na het gletschermeeravontuur was het weer hoogste tijd voor een stukje sturen, Liz en ik wilden graag nog een erg fraaie route aan Hanneke en Piet laten zien die wij eerder gereden hadden. Inderdaad, die route met de doorwading bovenaan een waterval.
En daar zijn we dus ook meteen geeindigd vandaag, het veldje onderaan de waterval is zo mooi vlak dat we er ons kampement maar hebben opgeslagen en de barbeque hebben aangestoken om het overheerlijke gemarineerde lamsvlees dat we onderweg nog even hebben opgepikt te bereiden.
Goh, wat zal ik dat gaan missen straks…
