Martin | 1 augustus, 2010 |
Vanmorgen zijn we de dag eens goed gestart met een erg prettig zondagochtend ontbijt. Zo af en toe eens iets vers en anders dan het reisvoedsel dat wij altijd in overvloed bij ons hebben is belangrijk om wat variatie in de voeding te hebben.
Het genoegen was van korte duur omdat een aanstormend schip zure appelen ons het ontbijt in luttele minuten liet verorberen, het opbreken van het kampement was even van hogere prioriteit.
Met het dichtslaan van de autoportieren begon het feest.
Vanaf Ebru hebben we een wederom met de visa card betaalde prive weg omhoog genomen en een paar pogingen ondernomen om wat spannender routes te vinden. Een aardige gruisweg bracht ons bij een steunzender bovenop de berg (765 m).
Terug naar weg 115, waar we een te gek paadje vonden dat na 400 meter dermate drassig begon te worden dat ik de auto in beweging moest houden om niet langzaam weg te zakken. Op een wat harder stuk hebben we na bestudering van de route en het terrein besloten de auto te keren en dezelfde weg terug te gaan. Zowel de difflock als de locker in de achteras hebben hierbij goede diensten bewezen, het zelf gemaakte spoor was ‘buikschuivend’ diep en er was met goed fatsoen ook niet naast te rijden.
We zijn doorgereden naar Ormsætra waar we een naargeestig wintersportgebied aan troffen. Na de eerste sneeuw vast een feest, nu echter een grauw-grijze kale boel. Even een wandeling maken in de omgeving werd nog onaantrekkelijker door het aanzicht van parkeerautomaten. Jazeker. op een kaalgeslagen berghelling. We zijn dus doorgereden naar Hamar waar we tegen 1 uur aan kwamen. Ondanks dat Hamar niet echt een erg aantrekkelijk stadje is, hebben we toch even de binnenstad verkend voordat we verder richting Lillehammer reden.
Op de weg richting Lillehammer vonden we bij Brumendal een berg met heel fraaie greenlanes. Sommige routes hebben we zelfs 2 x gereden wegens dichte slagbomen. Merkwaardig genoeg kwamen we de berg wel op maar er niet meer af. Bij de derde poging en weer een gesloten slagboom mocht de Defender z’n berggeit capaciteiten van stal halen, ik was het zo zat om steeds de doorgaande weg al te zien liggen en toch niet verder te kunnen dat ik resoluut de gruishelling op stuurde en op aanwijzingen van Liz die de me de steile helling over dirigeerde. Zo lieten we de slagboom achter ons, ook al dit keer niet volgens onze principes.
Bij Lillehammer hebben we voor de nacht een camping opgezocht om onszelf en de auto weer een beetje toonbaar te kunnen maken.
